Terrorysta, on patrzy
Bomba wybuchnie w barze trzynasta dwadzieścia.
Teraz mamy dopiero trzynastą szesnaście.
Niektórzy zdążą jeszcze wejść.
Niektórzy wyjść.
Terrorysta już przeszedł na drugą stronę ulicy.
Ta odległość go chroni od wszelkiego złego no i widok jak w kinie:
Kobieta w żółtej kurtce, ona wchodzi.
Mężczyzna w ciemnych okularach, on wychodzi.
Chłopaki w dżinsach, oni rozmawiają.
Trzynasta siedemnaście i cztery sekundy.
Ten niższy to ma szczęście i wsiada na skuter,
a ten wyższy to wchodzi.
Trzynasta siedemnaście i czterdzieści sekund.
Dziewczyna, ona idzie z zieloną wstążką we włosach.
Tylko że ten autobus nagle ją zasłania.
Trzynasta osiemnaście.
Już nie ma dziewczyny.
Czy była taka głupia i weszła, czy nie,
to sie zobaczy, jak będą wynosić.
Trzynasta dziewietnaście.
Nikt jakoś nie wchodzi.
Za to jeszcze wychodzi jeden gruby łysy.
Ale tak, jakby szukał czegoś po kieszeniach i
o trzynastej dwadzieścia bez dziesięciu sekund
wraca po te swoje marne rękawiczki.
Jest trzynasta dwadzieścia.
Czas, jak on się wlecze.
Już chyba teraz.
Jeszcze nie teraz.
Tak, teraz.
Bomba, ona wybucha.
Террорист, он смотрит
Бомба взорвется в баре в тринадцать двадцать.
Сейчас у нас только тринадцать шестнадцать.
Некоторые еще войдут.
Некоторые выйдут.
Террорист уже перешел на другую сторону улицы.
Расстояние оберегает его от всего плохого,
да и вид, как в кино:
Женщина в желтой куртке, она входит.
Мужчина в темных очках, он выходит.
Парни в джинсах, они разговаривают.
Тринадцать семнадцать и четыре секунды.
Тот, что пониже, счастливец, садится на скутер,
А тот, что повыше, входит.
Тринадцать семнадцать и сорок секунд.
Девушка, она идет с зеленой ленточкой в волосах.
Только вдруг ее заслоняет этот автобус.
Тринадцать восемнадцать.
Девушки уже нет.
Была ли так глупа и вошла, или нет,
будет видно, как станут выносить.
Тринадцать девятнадцать.
Что-то никто не входит.
Зато еще выходит один лысый толстяк.
Но так, словно ищет что-то в карманах, и
без десяти секунд в тринадцать двадцать
И возвращается за своими пустячными перчатками.
Тринадцать двадцать.
Время, как оно тянется.
Пожалуй, уже сейчас.
Еще не сейчас.
Да, сейчас.
Бомба, она взрывается.
Nic dwa razy
Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy sie bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.
Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.
Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch tych samych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.
Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było, jakby róża
przez otwarte wpadła okno.
Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża ? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat ? A może kamień ?
Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem ?
Jesteś – a więc musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne.
Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.
Ничто дважды
Ничто дважды не случилось.
И не будет. Не случится.
Без повтора мы родились
И умрем без репетиций.
Будь мы самыми тупыми
Школярами в школе света,
Не смогли бы вновь пройти мы
Ни одной зимы, ни лета.
Каждый день не повторится,
Нет другой такой же ночи,
Двух похожих поцелуев,
Двух похожих взглядов в очи.
А вчера твое вдруг имя
При мне громко прозвучало,
Так мне стало, словно роза
Вдруг в окно мое упала.
Но сегодня жжет обоих
Нас обиды горький пламень.
Роза? Что еще за роза?
Ах, цветок? А, может, камень?
Почему, година злая,
Ты приходишь шагом властным?
Вот ты есть – но ведь исчезнешь.
А пройдешь, вот и прекрасно.
Улыбнувшись и обнявшись,
Пробуем искать согласья,
Хоть совсем мы непохожи,
Как воды две чистых капли.
