* * *
Levottomana askelten ääniä
kuunnella, tarkkailla toisten kasvoja.
Joka hetki merkkiä etsiä
ja uutta ihmettä aavistaa.
Vaihtaa kaupunkeja ja maita,
kirkossa kynttilää sytyttäen
rukoilla, silti tajuamatta:
ei ikinä toistu tapaaminen.
VARHAISSYKSY
Varhainen syksy
säkeiltään kultainen.
Sikermä muistojen.
Lykkäys surujen.
On oksissa vaahteran
valoisa helinä.
On tulinen vapina
polttava silmiä
vain käsille vaaraton
lehtien liekki.
Syksy on harhailla
kehätiellä.
Muori ennustaa
talvea rajua.
Menneisyys romahtaa,
tuhkana hajoaa…
On haavassa sydämen
levon kaipuuta.
Puistossa samoilee
uniinsa vaipuva
tulevan näkevä
mustalaisnainen.
On viimeinen kuiskaus
palkkion arvoinen.
Sen nielen kirkkaana
pihlajan tuskana.
Tiellä eroon
en halua uskoa.
Metsä on utuinen,
kostea, märkä, ja
aukkojen mustien
talvista jälkeä
kantaa. Ja taivaalta
syksy vain kuulostaa
ukkosen kaiulta
tuonpuoleiselta.
Syksy on jäljennös
naiskuvan haalean
raossa kahtia
haljenneen maailman.
* * *
Alkumeren suolaista makua
Alkumeren suolaista makua
kaipaan ja väistyn tieltä sen,
sillä muistavat vielä tuntoaistit
jo unohdetun suhteen kaukaisen.
Meri huokaa! Odottaa käsi kangasta,
kuin lasta eloton kohtu odottaa.
Meri makeita naisia lakkaa laskemasta
ja suolavedellä suutasi polttaa.
Aalloista vastaus syntyy loiskeena.
Sydämessäni kasvaa mäntyjä
ja avaruuspeilistä heijastuu tähtiä,
joita ilman en jaksa elää.
Kuin ilmestys huulet lävistää suola,
Rantaa riuduttaa myrskyn odotus,
On hiekkamerkeissä meren osoitus.
Kohti sinua suolaverenä vuodan.
Simpukan povesta kuiskaa pensaikko.
Olen kihara, kostea hius leväkön.
Se ei ole sykintä rakkauden,
vaan alkumeri suolanmakuinen.
* * *
Tuuli on eksynyt metsikköön,
Kostea ilta syvään hengittää,
Syreenien pilvet portailla
Vaipuvat kylmään kuutamoon,
Kuuluu korkean tähden ikävää
Huminasta väsyneellä polulla.
Стихотворения на русском языке
* * *
Тревожно вслушиваться в шаг,
В чужие вглядываться лица
И ждать ежесекундно знак,
Что чудо должно случиться;
Менять гражданства, города,
С молитвой ставить в храмах свечи…
— Не разуметь, что никогда
Уже не повторится встреча!
* * *
Ранняя осень.
Золото в строчках.
Памяти россыпь.
Печалям отсрочка.
Как просветленно
Ветви звенят!
В трепете клена
Море огня,
Жгущего глаз,
Но не жгущего руку…
Осень для нас
Как блужданья по кругу.
Шепчут старухи:
Зима будет злою!
Прошлое рухнет,
Исчезнет золою…
Сердцу больному
Нужна передышка.
В сны и в истому
Нырнувшая слишком,
Бродит, вещая,
Цыганка по саду.
Шепот прощанья
Приму, как награду,
Горечью пылкой
Рябиновой муки…
Но за развилкой
Не будет разлуки!
Просеки дымные
Влажны и сыры,
Грезятся зимние
Черные дыры.
В желтом и розовом
Облаке-стоне
Осень лишь отзвук
Потусторонний.
Мертвая женщина
В выцветшей раме.
Узкая трещина
Между мирами.
* * *
Изначального моря соленый вкус!
Я тянусь к тебе, я тебя боюсь,
Ибо есть на свете такая грусть –
Осязанье всеми забытых уз.
Вздох морской! Ожиданье листа, холста
И утробы, что до поры пуста.
Незнакомок пресных считать устав,
Горькой солью пронзили твои уста.
И волны ответный родился всплеск:
В сердце — то ли сосновый лес,
То ли звезд, отраженных в пространстве, блеск!
Потому-то уже не сумею – без!
Откровенье – солью сожженных губ!
Ожидание бури на берегу,
Знаки моря всюду – в песках, в снегу,
Я – соленой кровью к тебе бегу!
Из глубин ракушки мне шепчет куст,
Вьюсь, как водоросли влажный ус,
И в объятьях бьется не страсти пульс –
Изначального моря соленый вкус!
* * *
Заблудился ветер в перелеске,
Глубоко и влажно вечер дышит,
Облака сирени у порога
Нежатся в холодном лунном блеске,
И печаль звезды высокой слышит
Шумом утомленная дорога.
