* * *
Panen tukkani palmikolle.
Liina päässäni musta on taas.
Kotiin matkasi lyhyt on ollut,
tulit arkussa, sotilas.
Kohtalosi on korkea. Varhain
Luoja vei sinut taivaaseen.
Pesen haavasi hellävaroin,
veren otsaltas pyyhkäisen.
Vieraat rikokset sovitit, sillä
omia sulla ei ollutkaan.
Niitä kiroan, jotka sinut
lähetti etäälle sotimaan.
Heidän sieluja jyrsikööt matot,
tunnontuskat nuo ankarat,
heidän uniinsa lakkaamatta
tulkoot kasvosi lapsekkaat.
* * *
Kuuletko aurinkoisia
sointuja sinestä.
Sieluni kielet moisia
aamuisin pyydystää.
Mutta ei kuule jokainen
kaunista sävelmää.
Se on kuin rukous hiljainen
huuliltain lentävä.
Vastatkoot iloisuudella
sukulaissydämet.
Ovat kuin Luojan suudelmat
sävelet suloiset.
Sävelmä kauniimpi muinaista
tulee jo kuulumaan.
Musiikki herännyt uudestaan
leijailee yllä maan.
* * *
Kättä anna taivaaltasi
vapauta suruista.
Kuten lasta polvillasi
tuudita ja rauhoita,
että saisin olla yhä
kultaisissa unissa.
Laula, miten elää pyhät
paratiisin puistoissa.
Onko olla hyvä, kuten
minun joskus päällä maan.
Minä sikeästi nukun.
Rauhan siivelläsi saan.
Unohtamaan kaiken valmis,
mitä pahaa ollut lie,
pyydän: “Enkelini armas,
minut taivaan sineen vie.”
* * *
Enhän paljon tehdä saa:
mielessäni seurustella,
ikkunaasi koputtaa
pihlajapuun oksasella;
pääskyläisen siivellä
kosketella kasvojasi,
pöydän alla kehräillä
kissana sun jaloissasi;
olla ketjun renkaana
kellojen ja yöllä kuuna
vielä salaa kirjana
käsissäsi avattuna.
* * *
Hiljaisuudessa yöllä
kipuain tuuditan.
Häkissä lintuna olen
tottunut laulamaan.
Kätesi lämpö hellä
mulle on tuttua noin:
lintuna kämmenellä
lohtua sulle toin.
“Lennä kuin kuvittelit!”
päästäen sanoit niin.
“Minua lohduttelit.
Lohduta muitakin.
Elä kuin itse jaksat.
Lentosi katkaisin.
Synnyithän vapahaksi.
Nouse nyt korkeuksiin.”
Kerran vain siivet löivät.
Se oli hetki vain.
Lentoa turhaan toivoin.
Taivaalta anteeksi sain.
Ei vapaus mitään mahda.
Se merkitsee kuolemaa.
Kesynä olla tahdon,
laulaa ja lohduttaa.
* * *
Kädet, huulet… Muistan samaa
Karsin, kuka ilot vei?
“Aika parantaa!”, se sanoi,
se joka sairas ollut ei,
eika tuntenutkaan, miten
tuska repii sydäntä
Kauniimpia on — ei sita,
se joka sielun sytyttää
Unohdu ei ilo vanha,
murhe vanha muistun jaa
“Aika parantaa!”
on valhe Aika kivun enentää
* * *
Sydän on kämmenellä
Ota, se tuossa on
Paljon on annettu ennen
Sydän on pohjaton
Rakkaus Se on kuilu,
uhreja tarvitsee
Tulta ja vertakin kuumaa,
sielua vaatii se
Paljonko minulle aikaa
edessain viela on?
Kauemmin runoilun taika
ja tuli tuo säilyköön
Eläen tuolla tulella
kauanko kaukaiset
sanansaattajan tulevan
kuulla saan askeleef?
* * *
Jos on vanhat suhteet kuolleet,
jos et niihin tulta saa,
ala sure Uuden nuolen
viekas Eros valmistaa
Sydäntä ei saanut kiinni
entinen varovaisuus
Suonissa adrenaliini
juoksee, uusi rakkaus
Soinnut fagottien vievät
kauas Laulan ilosta
Sinua en tunne viela,
mutt`jo pidan sinusta
* * *
Itse kohtalo kutsui meita
taalla yhdessä olemaan.
Ala rakkauttasi peita.
Milloin vastauksesi saan?
Minun helppo on paasta kaikesta,
juorupuheita torjuen.
Mina voin, niin kuin nuon, rakastaa,
nousta lintuna taivaaseen.
Olen siivekäs, lennän myrskynä,
haaskalintuja ajan pois.
Sinun nimesi huutaa uskallan,
että maailma kuulla vois,
että jynsi ukonilmana,
että näkisit minua vaan.
Lennän luoksesi unien lintuna
tahtisateena vilahdan.
Ala pelästy, ala kalpene,
kun ma sinulle soitan: hei!
Vastaa minulle, ala arkaile
mitaan esteitä ole ei.
Sina kuuntele, mita oli se myrsky,
tulvahdus runojen.
Nyt ne loistaa ja nyt ne solisee
sielussain lailla purojen.
Переводы стихотворений на русский язык
Тугую заплела я косу
И черный повязала плат:
Добро пожаловать к нам в гости,
Вернувшийся в гробу солдат!
Господь забрал тебя так рано:
Высокая твоя судьба!
Я бережно промою раны
И кровь я оботру со лба;
О, не свою, мой мальчик бедный,
Чужую – искупил вину!
Всем сердцем проклинаю смертно
Тебя пославших на войну!
Пускай их душу червь источит,
Пусть видится им каждый миг
И снится – каждой новой ночью
Твой детский удивленный лик!
Слышишь ли ты созвучие
Солнечное – в тиши?
Это звенят певучие
Струны моей души;
Многим, увы, чудесная
Мелодия не слышна,
Словно мольба безвестная,
Слишком тиха она;
Пусть отзовутся радостно
Родственные сердца!
В хоре сильнее сладостный
Дивный напев Творца;
Будет прекрасней прежнего
Нежность небесных нот,
И над землей воскресшая
Музыка поплывет.
***
Сердце в ладони – вот оно!
Солнце – ста факелам.
Многое было отдано,
Больше – еще отдам.
Приступы многотрудные:
– Пропасть и есть любовь!
Примет дары нескудные
— Душу, огонь и кровь!
Сколько еще отмерено
Падать, гореть, играть,
Сыпать стихи вне времени
Искорками в тетрадь,
Воспламеняя зарево,
Зов различать иной,
Слышать шаги внезапные
Вестников – за спиной…
***
Протяни мне с неба руку,
От скорбей — отгороди,
Успокой и убаюкай,
Как младенца на груди.
Чтоб приснились сны златые,
И не мучил сердца страх,
Спой мне, как живут святые
В райских солнечных садах;
Так ли им — светло и чудно,
Как сейчас мне — на земле?
Буду спать я беспробудно,
Сладко на твоем крыле;
Я забуду все, что было
Вне лазури голубой …
— Умоляю, ангел милый,
Унеси меня с собой!
***
Все, что мне разрешено, –
Просто быть с тобой, любимый!
Постучать в твое окно
Тяжкой веткою рябины,
Легким ласточки крылом
Твоего крыла коснуться,
И мурлыча под столом,
Кошкою у ног свернуться;
Быть звеном у ремешка,
Звездами в ночи искриться,
А еще исподтишка
Книжкою в руках раскрыться!
***
Опять тишина ночная
Баюкает боль мою;
Я птичка твоя ручная,
Я в клетке весь день пою;
Мне стало давно привычно
В ладонях искать тепла,
Я лучшею трелью птичьей
Утешить тебя могла;
Когда же открылась дверца,
Сказал ты: лети мой друг!
Мое утешала сердце,
Утешь и других вокруг,
Живи, как тебе угодно,
Я твой оборвал полет,
А ты рождена свободной –
Для Солнца и для высот!
Лишь раз встрепенулись крылья,
Зажегся восторгом взгляд:
– Меня небеса простили,
И я не вернусь назад,
Мне больше не нужно воли,
Мне эта свобода – смерть!
Хочу быть ручной – с тобою,
Благословлять и петь.
***
Эти руки, губы, плечи…
Есть ли памяти предел?
Кто сказал, что время лечит,
Сам, наверно, не болел
И не знал такой кручины,
От которой душу рвет!
Каждый встреченный мужчина
Много лучше – да не тот.
Чувства все остались в прошлом,
Греет радость дальних дней…
Время лечит? Это пошло!
Время делает больней!
***
Если прошлое приелось,
А любовь ушла в золу,
Не грусти!
Коварный Эрос
Пустит новую стрелу!
Сердца не усторожила:
Старый прогоняя сплин,
Резво побежал по жилам
Радостный адреналин!
В воздухе поют фаготы,
Искры встречные ловлю.
– Я еще не знаю, кто ты,
Но тебя уже люблю!
***
