Стихотворения Ледианы Паха (на албанском языке)

Стихотворения Ледианы Паха (на албанском языке)

Оригинал материала находится по адресу:
andimecaj.webs.com/poezishqipe.htm

MISTERI I ADAMIT

 

-Adam, shtrihu në hije!

Adami shtrihet..

Ai projekton..

ngul daltat e tij imagjinarë mbi të..

Ai krijon..

Adami s’ndien..

Adami vështron..

Adami, i habitur, pyet..

-Ç’po bëni kështu?

-Është surprizë për ty, Adam, mos u shqetëso!

 

Adami qesh..

Adami vështron..

Adami merr në krahë surprizën..

 

Adami dhe sot vazhdon t’a kundrojë,

po aq këndshëm, sa dhe herën e parë..

me shpresën se së shpejti

do t’i vijë dita,

që ai të fillojë,

ta kuptojë…

misterin, që nga trupi i tij

gdhendën..

 

MOS E KURDISNI ORËN, ZOTËRINJ!

 

Ç’vlerë ka kurdisja e orës?

Ajo të njëjtën gjë tregon!

Rrahje, rrahje pa mbarim…

Rrahje, rrahje pa destinacion…

dhe do të klithë,

dhe do të lodhet,

dhe do të pushoj,

lëreni!…

 

Mos e kurdisni më orën, zotërinj!

Ajo, nuk ka tjetër funksion,

veçse të zhbëj kohën,

sikur rrahjet e zemrës,

që për inerci, një ditë, do t’i ndalë…

 

PERSE?

 

E ngjeve penën

në katranin e zi të natës,

që eshklat e inatit e kishin

flakëruar gjatë mbrëmjes;

dhe në mëngjes, hirin e tyre

mblodhe vaditur me lot trishtimi

e në mbrëmje torturoje veten

me të njëjtën pyetje…

ku dhe oratori mbeti si kuak,

E përgjigjen kurrë nuk ta dha..

PËRSE?

VALLE?

PËRSE?

 

HESHTJE!

 

Fjala ngel në buzët e thara

pa dashur të kapërcej atë hendek,

në buzët e çara që dridhen

dhe shkunden si gjethet nën degë.

 

Fjala ngel, por heshtja ime flet

në këtë errësirë pa fund,

mesazhin memec e përcjell në zemër

dhe sytë me lotë i mbush…                            

 

Nuk mund të them asgjë

asnjë fjalë nuk mund të nxjerr

prandaj heshtjes i hap rrugën

që zemrën, ty vetë, të ta çelë.

 

TRISHTIM I ËMBËL

 

Shpirtin fillove të ma pikturosh një ditë,

të vrarë, pikëlluar, si film bardh e zi,

me shpresa te vdekura,

pa ëndrra, dëshira..

pa drita jete..

 

Penelin ngjeve fort në bojën e zezë

e skaj për skaj shpirtin tim hijëzove,

theksove limanet e tij,

errësirën egërsove

vend për dritë, nuk le…

 

Si një mjeshtër pastaj firmën hodhe

vështrove shpirtin tim të brishtë

me ëmbëlsi i buzëqeshe.

Derisa të dorëzohej i tëri

duke u ngjyrosur me trishtim…

 

PEMA E DASHURISË

 

Oh miku im,

e mban mend pemën

nën të cilën

lutjet e dashurisë sonë, pëshpëritëm?

 

Ajo ende rritet..

njëkohësisht, me plakjen tonë,

 

Ndërsa lutjet,

Oh, lutjet!..

 

Ato pafajësisht shushurisin në çdo degë….

Dhe nëse era një ditë do t’i fryjë

Apo padashur mbi tokë do bien

me amanetin e dashurisë sonë

rrënjën e filizit të ri

do ushqejnë…

 

 DUEL I PAMBARIM

 

Të flas në heshtje,

Me vështrimin ngulitur në sytë e tu.

Në bebëza

ta shigjetoj

shpirtin tim…

si luftëtare,

me veshje të hekurt

para teje qëndroj.

Në të fundit dyluftim,

të ftoj…

Ti hesht..

Në gjunjë bie…

Shpirtin,

në duart e mia beson..

Ndjesën,

nën të dridhshmet buzë,

e pëshpëritë…

dhe qepallat,

rënduar të rrahin,

një puhizë përgjërimi…

Sa çudi!…

Gjithë jetën luftojmë,

E kurrsesi të vritemi!

 

 NIMFA E PELLGUT TË LOTËVE

 

Jam nimfa e pellgut të lotëve

aty ku ti, mëkatet lan çdo mbrëmje

dhe pellgun tim, trazon

dhe pellgun tim, turbullon

dhe pret,

dhe pres,

derisa mjellmat kokën mbi sup ta varin

e qetësia e plotë të mbizotërojë.

Dhe flet

dhe flenë.

Unë, Muza e gjumit tend,

me lotët e mi,

trupin tënd të lagësht,

filloj ta freskoj…

 

NUK JAM PENELOPA!..

 

Kujtimet,

në ditar, më, nuk i mbaj..

Gjatë ditës,

në trup i mbledh

I ujis me gjak

freski u fal..

 

E natën…

i vargoj në gjerdan të jetës

duke i lidhur

me fije merimangash…

 

Mos ki frikë!..

nuk jam Penelopa,

në pritje të së papriturës…

 

Veç dhimbjen palos

në dollapin e vjetër

e digjem si një kartë…

 

Kujtimet, nuk i ruaj

Në arkën e shpirtit

Sepse, kujtimi, vetë jam!

 

I (PA)FAJSHËM

 

Zoti, pas lutjeve të mia,

retë i shprishi një nga një

dhe i shtrydhi mbi vaskën

ku ti fshehtas, trupin tënd po laje.

 

E format e tua

që mbi ujë kridheshin,

ëmbëlsisht,

dalëngadalë

filluan të shpëlanin

pafajësinë,

hyjnore…

 

 SI NJË BUSULL

 

I klitha kohës

për flokësh e kapa

misteret

pelerinës së saj

doja t’ia merrja…

E ta lija

si qiellin,

pa yje.

Si detin,

pa valë.

Si erën

pa tufane,

pa ngrica

batica apo zbatica…

 

Mbi duar,

Veç një busull më la

ruaje kujtim, nga unë – tha.

Dhe iku,

Fluturoi

Në shtegtimin e saj…

 

SI NJË LULE..

 

Si një lule që petalet shkund nga era

në dorën tënde u gjenda…

dhe ti…

petalet e lules fryje…erëzoje lehtas

kënaqeshe me lëkundjen e tyre…

 

E lulja…

adhuronte lëkundjen e krahëve të saj

nën frymën tënde…

 

Si një lule që petalet shkund nga era

në dorën tënde u gjenda…

dhe ti…

me duart e tua si një fëmijë e preke,

petalet ia ledhatove ëmbël…

 

Dhe lulja..

Ndjeu prekjet e dorës tënde mbi të

e hyjnizuar, kokën mbi duart e tua vari…

 

Si një lule që petalet shkund nga era

në dorën tënde u gjenda…

dhe ti..

i mërzitur se lulja, mbi dorën tënde kokën vari,

petalet fillove t’ia shkulje… një nga një…

 

ÇAST

 

Mos i përgjo hapat e mia,

që heshtazi,

hijen tënde po ndjekin

për të vjedhur dhe një çast,

të vetmin çast,

imagjinar,

që kurrë nuk e jetuam…

 

Më lejo, vetëm një herë

kokën, mbështetazi ta lëshoj,

sipër kraharorit tënd,

me të vetmin lot, ta njom.

 

E ti, zemërlotur, me buzët tua

do njomësh, të thatat buzë, të mia…

 

LOTËT E NJË MASHKULLI

 

Në sytë e tu zhytem,

që lotë së brendshmi rrjedhin,

ujëvarë e një shpelle të nëndheshme

perlë në gjeografinë e shpirtit…

Zemër plasaritur nga acarët e jetës

fytyrë eshtake, që lotët e zemrës

transformon mes heshtjes në kapilarthë shprese…

 

NUK KAM FAJ!

 

Nuk kam faj pse në këtë botë erdha

e papërlyer isha nga mëkatet

por, sa shkela këtë botë misteresh

përlyer më latë, më bëtë si djajtë.

 

Si engjëll nisa shtegtimin për këtu

e ndoshta dhe engjëll do iki përsëri

mëkatet ordinere që përlyen trupin tim

do i djeg njëherësh, n’atë botë s’mund të rijnë.

 

Nuk u pata faj se me paditurinë time

juve vëmendjen heshtazi ua vidhja

të qeshurat tuaja mendjen më tërhiqnit

të bëja si ju, ashtu më mësuat!

 

Nuk u pata faj kur u bëja me nerva

as dhe kur gaboja nuk u pata faj

ishte padituria ime ajo më tunduesja

apo indiferenca juaj e pafat?!

 

NËNË

 

Nëna ime mos rri përlotur,

mos rri e ngrysur në vetmi…

Lotët e tua më lër t’i thaj,

me frymën e shpirtit tim..

Duart e tua, lëkurë rrjepur,

m’i lër t’i puth, t’i ledhatoj..

Kallot e tua në trup e zemër

m’i lër t’i zbut, të t’i mjekoj..

E shtrenjta ime e përmalluar

Që si një llavë mallin shpërthen

Dëshirën e zjarrtë ma rrëfen

Që gjithnjë pranë të më kish.

Por, largësi tejoqeanesh ne na ndau,

Sa shpejt unë ika, mbete ti,

Në një dhomëz, e lodhur e plakur

Atje po digjesh, si një qiri.

 

GONXHE O LULE

(Nënë Terezës)

 

Thonë se engjëjt vdesin shpejt,

sepse janë te pafajshëm.

Ata, nuk i tjerrin mëkatet

në furkën e jetës.

As të keqen nuk  e veshin

me vello të bardhë.

I këndojnë një luleje të vyshkur,

që një pranverë të re pret,

dhe ngrohin një endacak,

që shirat e rrugës mbledh

dhe një plak të braktisur

qe zvarritet tuneleve të jetës,

i harruar nga çdo shpresë.

 

Por ti, jetove dhe fale.

Dhe ëndrrat

Në çdo zemër të mpakur

Ringjalle.

 

MJAFT MEDUZA!

 

Mjaft i zgjate gjarpërinjtë e tu, Meduza!

sorra krakëllitëse mbi pafajësinë mos hidh,

natës i mjafton katrani i mëkatareve,

helmin vdekjeprurës, mbaje ndër dhëmbë, ti!

 

Mjaft i ngjeve qiejt me katran, Meduza!

Lëre kaltërsinë lirshëm të frymoj,

pranvera ngopet me të vetat lule,

Jetës që shpërthen, fre, ti si vë dot!

 

Mjaft e derdhe mllefin gjithandej Meduza!

Dhe e bëre botën të zhytet në vrer

Kudo që vështrove, shkëmbinj shkrepa mbolle

dhe lulen e njomë shndërrove në ferrë.

 

Tani, shpëto shpirtin tënd, Meduza!

Se sot a nesër, një Perzë do lindë,

Ti dhe Luciferi ndër flakët e ferrit

Shpirtrash përpëlitur, do jeni, gjithnjë.

 

EJA..

 

Do të vish përmes ëndrrash, e qerpikun t’ ma drithërosh ?

Me fustan të bardhë do vishem dhe flokët do t’ bëj kurorë.

Përmbi ballë do rrëzëllejë një i vogël yll qiellor,

Ndërsa shpirti, mirësinë, dritën e zemrës do tejçojë.

Ti veç eja, mos ki frikë, s’do përmend faje, mëkate,

Unë akoma jam një nimfë, do t’ringjall dhe kësaj nate.

Do të ngroh dhe trup, dhe shpirt, sado ftohur ti të jesh,

Një altar për t’u rrëfyer, gjithmonë hapur do ta gjesh.

Bashkë do ecim nëpër natë, ta ndriçojmë muzgun e hirtë

Do fluturojmë pllajave të mallit, derisa nata të jap shpirt.

Derisa lartë të ndizen yjet, të marrim formë të përjetësisë

Pas disa shekujve le të thonë, ja dy mumie të dashurisë…

 

Përgatiti për botim Hiqmet Meçaj

(Botuar në “Gazeta e Athinës”, qershor 2009)