MERIMANGA

Zgjat me frymë një fill të hollë

dhe me art të përsosur shtrin rrjetën e saj.

Në diell rrjeta e artë shkëlqen  –

për të joshur një mizë budallaçkë.

Dhe ëndrra ime e dashur si një merimangë

nga çasti në çast shtrin dhe thur një kurth,

të artë dhe kaq tërheqës, e di:

jam ajo mizë e vogël.

BUZEQESHJA E VERIUT

Ngjyra ylberi mbi borë

përmes një pike loti të ngrirë.

NETE TE BARDHA

Burim i fshehtë drite

rufit granitet dhe kopshtet.

Neva është tejmbushur me qiell trëndafili,

qielli me lumenj pëshpërimash të kaltra.

Dhe dy të rinj ecin krah për krah

me hap të ngadaltë dhe të kujdesshëm –

për të mos ta humbur këtë dritë

që hyn nga zemra në zemër.

DASHURI

E humba ecjen indiferente,

e humba buzëqeshjen arrogante

dhe heshtjen e butë të shpirtit,

freskinë në vështrimin e papërqendruar

dhe gjumin e natës.

I humba mendimet që më tërhiqnin,

rebelimin dhe lirinë,

ato që më befasonin dhe tingullin e këngëve –

kam humbur gjithçka, por jam më e pasura

më dorëlëshuara e botës.

PERQAFIM

Zemër brenda zemrës. Frymëmarrje brenda frymëmarrjes.

Kaq afër meje, saqë nuk mund të të shoh.

Përtej shpinës tënde vështroja një mal të errët.

kur u nisa në një start për të të kapërcyer.

Ndjeja rrahjen e zemrës së çmendur të yjeve.

Mblidhja erën e tërbuar të veshur me gjethe.

U hapesha hijeve të pyjeve që vinin përballë

dhe degëve që zgjateshin të përqafonin natën.

Largësinë thithja si një gllënjkë të pamatë.

Shtrydhja erën, retë dhe yjet në gjoksin tim,

në qarkun e ngushtë të një përqafimi

mbyllja gjithë pafundësinë e botës.

PA DASHURI

Nga ky çast do jetoj pa dashuri.

E lirë nga telefoni dhe rrethanat.

S’do të vuaj. S’do të kem dhimbje as dëshirë.

Do jem erë e shfrenuar, përrua prej akulli.

S’do të jetë e zbehtë në netët pa gjumë –

as e përflakur fytyra ime.

Nuk do të bie në greminën e dhimbjes –

as në fluturim s’do të jem drejt qiellit.

S’do ketë më ligësira –

as gjeste miqësie  pafund.

Jo më hije nën sy, por dhe atje larg

s’do të hapet për mua horizonti i tërë.

S’ka më pritje, ka mbaruar mbrëmja –

as agimi nuk do të lindë për mua.

S’do më gozhdojë më fjala e ngrirë –

as zjarri i ngadaltë s’do mundë të më përflakë.

Nuk do të qaj më në sup të pamëshirshëm –

as do të qesh me gjithë zemër.

Kurrë s’do të vdes për një vështrim –

kjo do të thotë të mos rroj më realisht.

LUMTURI

Në fund të kësaj nate

errësira mund të më mbyste

nëse pranë meje s’do të ishte ai –

dritarja e hapur, e ndriçuar

nga e cila frymoja ajër.

NDRIÇIM

Në pleqëri hyj në majë të këmbëve,

si në një pyll në vjeshtë,

hap pas hapi mbi gjethet e gjalla

që bien ende.

Përpara meje rri – pema e jetës.

Dhe ngadalë me vështrim të ankthshëm

kërcej drejt së shkuarës

dhe zbres në ditët e ardhshme.

Më në fund! Sa e pamat për mua

kjo ecje e ngadaltë.

Drejtimet s’kanë mangësi kthesash.

Largimi nuk bën keq.

S’të godet gongu i hënës.

S’mund të jetë i lidhur

shpirti që shqyen zinxhirët.

Nuk mund të të marrin

atë që ke dhënë.

Më ngelet një pikë

e fundme, e pambarimtë drite.

Që mbjell paqe anembanë botës. 

DERISA TE QENDROSH NE KEMBE

Mos harro të gëzosh! –

pemët e mençura pëshpërijnë

dhe me gjunjtë e prera

bien me gjëmim në errësirë.

Mos harro të gëzosh!

Derisa të qëndrosh në këmbë

derisa të vesh kundër erës

derisa të frymëmarrësh në lartësi.

Derisa errësira të jetë e përgjumur.

NE KOHE

Humbas në barkun e perëndimit

ku kryqëzohen

kujtime dhe ëndrra.

S’kam më majë

të ngjitem.

Do të arrij në kohë,

do ta gjej rrugën,

derisa të jetë e errët rruga

nata që bie.

PERDITSHMERIA

Të vrarët e nesërm

shohin sot në ekran

të vrarët e djeshëm.

Dhe çdonjë rithotë me vete:

Jo, s’mund të më ndodhë

një absurditet i tillë!

AUTOPORTRET

Kandil nate i harruar,

që s’i shërben më askujt,

flakëzbehtë, ti shpërdorues qesharak,

rri ndezur gjatë gjysmës së ditës

gjithnjë i vetmuar,

në kërkim të rrugës –

të rrugës së përshkuar…