A TITULL
(pranverë, 1999)
Mu në zemër të pranverës
Mëngjes me shtrëngate
Në errësirën që vdes
Zëri tinëzar frikëson
Rrite shpresën
Fat e fatkeqësi
Godasin heshtjen
Vdekjeprurëse
Mysafire të urtë nën qiellin e zymtë
Zgjasin duart
Përkëdhelin kokat
Shuajnë etjen
Luten
Të lutem
Mëngjes Shtrëngate
As në ëndërr mos eja
As sot as nesër
Kurrë.
TAKIMI I PËRJETËSISË
Ne u ndamë
pa u takuar
u takuam në Heshtje
kurrë më
për t’mos u ndarë.
INTERMEXO
Mbështetur në dritare
flokart
në ajrin pa fre
dëgjoj këngën tënde
libri im është mbyllur
nuk lexoj me
vështroj vallëzimin e zjarrtë
në dysheme
E kam lënë librin
E kam lënë dhomën time
për të dëgjuar këngën tënde
në errësirë
në ajrin e gëzuar
dëgjoj këngën tënde
mbështetur në dritare
flokartë
TRASHËGIMTAR I KOTESISE
Rrënjët e thella të natës
rritën në thellësinë e shpirtit
me kujtimin e ditëve të humbura
papandehur presin rrugën një krijesë
të lindur
g a b i m
Nisin të ushqehen me helmin
vërshues
Kotësia e jetës sjell
pezmatimin e shpirtit
Rrënjët e thella të natës
Shtrëngojnë
Ngulfasin
Vrasin
Trashëgimtar i kotësisë.
PREJ KUJT TE IK
Prej kujt të ik
Nga sytë që shikojnë në asgjë
Duart që ledhatojnë hijen
Gjuha me të cilën thuhet më së miri
ASGJË
prej kujt të ik larg
Nga ti apo nga vetja ime.
ÇAST
