Ongo Petroskoi kaunis linnaine,
Čoma Oniegan järven randaine.
Rahvas Karjalas hüvin eletäh,
Eloaigaizet ainos kohetah.
Rahvas linnah ajetah,
Toine toizel küzütah:
– Kunne ajat?
– Kunne ajat?
Sinä ajat, minä ajan,
Sinä Petroskoil,
Minä Petroskoil.
A ku dorogat külih strojittih,
Kivet, kannot kai matkal murrettih
A kui mašinat linnah ajetah,
Buite villazet kerät kulgietah.
Rahvas linnah ajetah,
Toine toizel küzütah:
– Kunne ajat?
– Kunne ajat?
Sinä ajat, minä ajan,
Sinä Petroskoil,
Minä Petroskoil.
Tulou aigu vie muga elämmö,
Gul`ankal kuudamalla ajammo
Kalitat huondeksella paistammo,
Biliet`at Petroskoil ostammo.
Rahvas linnah ajetah,
Toine toizel küzütäh:
– Kunne ajat?
– Kunne ajat?
Sinä ajat, minä ajan,
Sinä Petroskoil,
Minä Petroskoil.
Стихи “Petroskoi” Ивана Лёвкина в 21 веке превратились в музыкальный этнохит.
Именно этой песней дуэт ансамбля “Кантеле” и группы “Серьга” открыли музыкальный фестиваль “Воздух-2006”, проходивший в Петрозаводске.
Песня на карельском языке, своего рода визитная карточкая столицы Карелии, задала радостный тон фестивалю.
Видеоклип песни “Petroskoj”. Произведение стало неформальным гимном столице Карелии – Петрозаводску. Исполняет этно-рокгруппа Mullarit
