Kazimiera Zawistowska
Kazimiera Zawistowska z domu Jasińska (ur. 1870 w Rasztowicach [Раштівці] na Podolu, zm. 28 lutego 1902 w Krakowie) – prawdopodobnie najlepsza polska poetka okresu Młodej Polski i tłumaczka.
Córka ziemianina i publicysty, po odebraniu gruntowego domowego wykształcenia podróżowała m.in. do Szwajcarii i Włoch. Po powrocie wyszła za mąż za ziemianina Stanisława Jastrzębca-Zawistowskiego i zamieszkała z nim w Supranówce (Супранівка, Podole).
Utrzymywała ścisłe kontakty z lwowskim i krakowskim środowiskiem literackim. Publikowała w literackich czasopismach krakowskich i warszawskich (“Życie”, “Krytyka” i “Chimera”), erotyki i pejzażowe wiersze z życia wsi podolskiej oraz przekłady wierszy belgijskich i francuskich symbolistów (m.in. Charlesa Baudelaire’a). Za życia była mało znana. Jej jedyny tomik – “Poezje” (1903) spotkał się z życzliwą przedmową samego Miriama.Zbiór zawiera kunsztowną,nastrojową lirykę, w której dominuje bujny pejzaż kresowy.Poetycki język wzbogacają słowa zapożyczone z ukraińskiego i rosyjskiego, krąg aluzji mitologicznych poszerzają liczne odwołania do mitologii słowiańskiej. Zawistowska napisała jeden z najpiękniejszych w tamtej epoce wierszy o lecie- sonet “Lato” należący do cyklu “We wsi”. Była prawdziwą mistrzynią sonetowej formy, o czym świadczą doskonałe “Mniszki” i “Zmierzch”. Tworząc lirykę osobistą i pełną szczerości ukazywała śmiało budzenie się erotyzmu, jego znaczenie w psychice człowieka i ukrytą obecność we wszystkich sferach życia.Przypominała jednocześnie, że miłość jest nade wszystko poszukiwaniem i tęsknotą.
.
