Оригинал материала находится по адресу:
andimecaj.webs.com/poezishqipe.htm
SHUMEZIM
Në shumëzimin e errësirës
ia hiqja Glukozën rrënjës së gjuhës.
Qeli pas qelie
Zoti s’dukej gjëkund.
Rrëfej që s’jam e dehur.
Doja të rrija me Himenin*,
i fortë si një organ mashkullor,
një zambak i metaltë
mes lastarësh organikë.
Kur hyja në gojën tënde
t’i tërhiqja fort litarët e gogësimave.
Por uritë e ndritshme
nuk e shuanin epshin.
Kujdesesha për ty, gjithmonë,
si asnjë më parë.
Për ty që më hipje përsipër
dhe nuk dije se në ç’lutje hyje.
*cipa e virgjërisë
HESHTJE
Pij në buzë të karriges, pa tavolinë,
një çaj të mrekullueshëm.
Pas pak edhe kjo karrike
do të rrëzohet.
Ndoshta duhej qëndruar kështu,
pa gjë, për të mbështetur gjunjtë,
për të rimësuar një pozicion.
Gjithmonë kam patur frikë
nga një tërheqje muskuli.
Jam rreth tridhjetë vjeçe,
me dy fëmijë dhe një martesë të prishur.
Dhe me shtëpi të ndërruar çdo katër vjet.
Të mbash të gjitha copëzimet e tua të bashkuara
dhe të mos tregosh dhimbje, kjo të qetëson.
Në heshtje bie shi.
Mungojnë tingujt ku të mund
të mbështetësh një fjalë të vetme.
E ZEZE
Nga mungesa e shenjave
dielli nuk ka shkatërruar ende gjithçka.
Janë në ngritje disa zona të errësirës,
disa zona të ndryshme lastarësh të Fjalës.
Nuk e sheh sesi e korri Kopshtin
vetëm me një teh të mprehur?
Nesër do të korr grurin me kokrrat e zeza
që haja në errësirë.
Do ta korr sikur të ishin petale që shkrijnë në gojë.
Me një kimono prej metali të butë
do ta pres më mirë se një vrasës.
Jo Lulen s’e ha tani
Për t’u lutur, andej nga jam, nuk mjafton dielli.
Duhej të ngjiteshim.
Të bëheshim të saktë në dhimbje.
Duhej të çelte lulja natën,
ajo që lulëzoi për mua.
Nga mungesa e shenjave
mbi portë,
manjola përflakej.
I HIQNI
Më hiqni shtrëngimet
më hiqni hirin e nxehtë të ritualit.
Më hiqni gjakun e tepërt,
këtë lakuriqësi që nuk është kurrë e mjaftueshme.
Më hiqni foshnjat e mia të paushqyera nga shtrati i atij,
që rriten si një alkimi shifrash të humbura.
Ma hiqni bunkerin nga kafka e Himenit.
Më hiqni litarin që tërheq vizione si rrathë poshtë syve
dhe dashurinë, fryrë më shumë se besoja,
që më ka cfilitur më shumë se çmendoja.
Ma hiqni këtë mermer të përlyer vënë përballë meje,
ma hiqni këtë fillim kujtimi
që ndyrësirat e copëtojnë pa pushim.
Ma hiqni këtë të djeshme
që më jep mundësinë
të gënjej gjithnjë.
-asnjë yll s’i nevojitet jetës sime?-
Deri në fund,
deri në fund
më mbro nga dielli.
TE FTOHTIT
Para pak ditësh
kisha braktisur përtesën.
Si e treta dhuratë e largësisë
kisha filluar të shkruaja me të majtën,
duke ia edukuar gabimin praktik të perfeksionit
saktësisë së matjes.
Ka gjëra më të vështira se
ripërsëritja e shenjave jo të njëllojta,
por ajo që më interesonte
ishte kthjelltësia e vrasësit. Të Ftohtit
ishte pa imagjinatë atë mëngjes.
Kisha, më pas, gjithë ditën të lirë,
-edhe ti shëtite atje-
ku nuk hyri ajo dritë e gënjeshtërt që
plagosi dritën.
Do të ta them sa për informacion,
nëse të shtrëngoj në stacionin e ndalesës së natës,
koha e trupave të mi,
ka një gradë të ndryshme ekuatoriale
nga temperatura kur punoj e ndihem mirë.
Por frika që mbyllet në bardhësinë ekstreme të gojës
ua nxin substancën e qartë trupave.
Dhe nuk kupton – nuk kupton më-
që vërtetë, të tjerëve
nuk u është bërë e njohur
se cilët jemi.
Përgatiti dhe shqipëroi Hiqmet Meçaj
